چند روز پیش در رد هجمه‌های هجوگونه جبهه انقلابی، مطلبی نوشتم با عنوان ابتذال کلام که متاسفانه بدون اینکه کلام فهم شود، صرفا با ذکر یک مصداق در متن، با انگ حمایت از ظریف مواجه شدم !!

از قضا چند روز پیش استاد حجت‌الاسلام طائب، همان حرف‌های جناب ظریف را تکرار کرد، اما هیچ صدایی از همین برانگیخته‌شدگان پرهیجان انقلابی، حتی به نجوا بلند نشد
و
من مانده‌ام از این همه عدالت در گفتارِ مدعیانِ عدل‌پروری!!!
اگر انصاف در همان تاختن‌ها بود، پس چرا در برابر استاد، سکوت را پیشه خود کردند و اگر به اشتباه گفتند انچه را که گفتند، چرا هیچ عذری را بر زبان نیاوردند؟!!

قلم که در دستانم می‌ایستد، انگار ودیعه‌ای الهی بر دوشم گذاشته‌اند که حرمت حریمش به وسعت نون و القلمِ کتاب وحی، احاطه‌ام می‌کند.

با هر حرف و خطش، دلم می‌لزرد که نکند مشق باطل کند این قلم!
هر عبارتش را بارها می‌نویسم و ظاهر و باطنش را به تصویری واضح در آینه روبه‌رویم می‌گذارم تا با سنجه و میزان عقل و شرع و اخلاق، وزن و متانت واژه‌ها و معانی‌اش را دریابم و درک کنم.
مدام می‌نویسم و خط می‌زنم تا نکند گوشه قبای یک حرف، دلی را بشکند یا سخافت و ابتذال یک لفظ، اعتبار و آبروی قلم را به تاراج ببرد…
سالهاست مثل کسی که لکنت بر زبانش نشسته، کلامم بریده بریده نفس می.کشد، از ترس اینکه چیزی بگوید دون شان کلام!…

گاهی دلم می‌خواهد چادرم را بر چشمانم بکشم و از هرچه فضای حقیقی و مجازی است، دوری کنم و در کنجی تنها با قلمم خلوت کنم….

از کدام جنگ و جدال برگشته‌ایم که عقل‌هایمان را به تاراج برده‌اند و گرفتار این همه خشونت در گفتار و نوشتار شده‌ایم؟
در پیچ چندمین گذرگاه تاریخ ایران، راه گم کردیم که پرده‌دری و سب و لعن و تحقیر، منطق کلاممان شده و هرکه سعی دارد در این وادی، گوی وقاحت و رذالت را از دیگری برباید؟!
از پی کدام سنت نبوی و سیره علوی می‌رویم که غالب طلبه‌های دینی هم در پی این جماعتِ به بیراه رفته، واداده‌اند و برای جا نماندن از این غافله‌ی گیج و گنگ، کلام خدا و رسولش را در امر به جادلهم بالتی هی احسن، به کناری نهاده‌اند؟!

نیازی نیست برای فهم این چند خط، به دور دستها نگاه کنیم!
همین اطراف خودمان و همین چند روز …
یک روز تبریزیان، روز دیگر کیمیا و امروز ظریف …
فضای مجازی مملو شده از کلمات مبتذل و سخیف در کشاکش اثبات حرف‌هایی که برخلاف انگاره‌مان، چیزی نیست جز هیاهوی هوای نفس‌ِ نفس‌گیرمان …

چقدر دلم می‌خواهد بروم گوشه‌ای و چادر سیاهم را بر چشمانم بکشم و کمی نفس بکشم …

یکی دو سال پیش بود که با خواهران همین شبکه بر سر مدعیات این فرد، بحث می‌کردیم و یکی بودم در مقابل ده‌ها تن! همه سینه‌چاک یا از تجربیات موفق درمانیشان می‌گفتند و یا با شنیدن اسم اسلام در پس واژه‌ی طب، رگ غیرتشان به جوش می‌آمد و حرف‌های مرا نشنیده، منکر می‌شدند!

سوزاندن کتاب مرجع طب هاریسون از سوی شیخ تبریزیان، نتیجه افراطی‌گرایی‌هایی بود که پیش‌بینی‌اش دور از ذهن نبود! انکار یکباره طب مدرن و استناد بی چون و چرا به متونی که به زعمشان صادره از مقام معصوم است، خیلی وقت بود که حتی صدای بزرگان علم رجال و علمای دین را هم درآورده بود.

از نزاع بین طب اسلامی و طب اروپایی بگذریم.
اصلا گمان کنیم که هرچه گفتند به اسم طب اسلامی و هر چه نوشتند در تخریب طب نوین هم درست…
ولی با این منش داعشی و رفتار دور از سنت پیامبرشان چه کنیم؟ کجای کتاب تاریخ اسلام و عقلانیت تشیع را ورق بزنیم تا صفحه‌ای از چنین خشونت مبتذل و عاری از منطق را در سیره معصوم مشاهده کنیم؟
اصلا گمان کنیم که کتابی که آتش گرفت، سراسر کفر و فساد و اشاعه باطل بود…
با وحی منزل بر پیامبر چه کنیم که فرمود: وَ لاَ تَسُبُّوا الَّذِینَ‌ یَدْعُونَ‌ مِنْ‌ دُونِ‌ اللَّهِ‌ فَیَسُبُّوا اللَّهَ‌ عَدْواً بِغَیْرِ عِلْمٍ‌ کَذٰلِکَ‌ زَیَّنَّا لِکُلِ‌ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ‌ ثُمَ‌ إِلَى‌ رَبِّهِمْ‌ مَرْجِعُهُمْ‌ فَیُنَبِّئُهُمْ‌ بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ‌

چرا این مدعیان پیروی از مکتب اسلام، به تبعات کارشان، کمی، تنها کمی، نمی‌اندیشند؟!
تا کی باید ظلمت این جهل مقدسشان، جماعتی را رو سیاه کند؟

امروز که حوادث مهم آینده‌ساز در جهان اسلام در حال وقوع است، جبهه انقلابی مجبور است به جای تمرکز بر تبیین این وقایع و ترسیم خط مشی منتظرین، وقت و توانش را معطوف دفع هزاران تهاجمی کند که در اثر این رفتارهای خطا گریبانش را گرفته است…
آیا باز هم جای دفاعی باقی است؟!

وقتی بعد از هشت سال، زمزمه حضور رهبر انقلاب در نماز جمعه آمد، باز همان هیاهوی رسانه‌ای راست و چپ به پا خواست و یکی رهبری را مترصد بیان امیال حزبش دانست و دیگری از ترس رو شدن نفاق و کذبش، به حاشیه‌سازی روی آورد و در این بلوای رسانه‌ای، قومی را در اضطراب شنیدن سخنانی درشت، به انتظار نشاندند.
انگار نان گرایش برخی به اصول و نرخ گرایش بعضی به اصلاح، در این اصولگرایی و اصلاح طلبیِ آشوب‌زا به روز می‌شود !
و به جای توجه به آرامش روانی جامعه و ترسیم مسیر وحدت‌بخش ملی، بر خلاف منویات مورد تاکید همیشه رهبری، به بازی برد و باخت جناحی خود بیشتر دل‌خوش کرده‌اند.
بگذریم…
امروز حضور میلیونی مردم تهران که تبلور ولایت‌پذیری و قدرت‌نمایی مریدان رهبری بود، نشان از نقشی بر آب داشت که سعی می‌کرد وحدت ایران و ایرانی در تشییع پیکر سردار رشید اسلام، حاج قاسم سلیمانی را به فراموشی بسپارد. بازی کثیفی که توسط شبکه‌های ضد انقلاب طراحی شد و از طریق سبک‌مغزان و خائنین داخلی دنبال شد تا از داغ خانواده‌های داغدیده در حادثه سقوط هواپیما، خنکای مرهمی برای سوزش خار در چشمشان بسازند…
و چه آرامش مضاعفی بود وقتی صلابت کلام رهبری، خرد جمعی در شناخت این نیرنگ‌های نخ‌نماشده ولی موثر را به میدان طلبید و با تعظیم این اجتماع بی‌نظیر تاریخی، از آن به یوم‌اللهی نام برد که در پس آن عنایت الهی بود و در پیش آن، حرکت پرصلابت سپاهیانی برخاسته از مکتب شهید سلیمانی که خود یوم‌اللهی دیگر را رقم زد در ترسیم تحقیر استکبار جهانی و تخریب هیمنه و حیثیت نظامی‌اش.
آری! در کلام رهبری، مساله‌ای جدید به آن معنا که متظرش بودند، نبود اما این کلمات آب حیاتی بود در تردیدها و تزلزل‌ها و کجی‌های ناخواسته این روزهایمان… آن‌جا که فرعیات را اصل می‌کنیم و به جای دیدن ریشه‌ها به دریدن ساقه‌ها سرگرم می‌شویم و دل‌خوش می‌کنیم که روشنگری‌مان مقدمه ظهور است!
شاید آنچه باعث شد سعادت درک محضر امام جامعه مسلمین و منادی آزادگان جهان پس از هشت سال نصیبمان شود، همان وظیفه ولی در هدایت جامعه برای خروج از ظلمات با یادآوری ایام‌الله در جامه صابرین و شاکرین بود …
فراخوان دیگری که به راستی با تدبیر و زمان‌شناسی نائب بر حق امام زمان، و با بصیرت همین مردم ساده بی منصب، یوم‌الله دیگری را آفرید تا در این دو هفته پر افت و خیز، برکت خون شهید سلیمانی در بیداری عقول ناس و زمینه‌سازی ظهور، بیش از پیش آشکار شود …
به راستی که چه سکینه‌ایست آیات قرآن در لسان رهبری وقتی که فرمود؛ لا تحزن انا الله معنا

بنابر آموزه‌های دینی رکن رکین اخلاق اسلامی و فلسفه بسیاری از عبادات، تقوی است و بیراه نیست اگر در بحبوبه بی‌اخلاقی‌های سیاسی این روزها، بالاترین تقوی را تقوای سیاسی بدانیم.

عدالت را بارها و بارها به وضع الشیء فی موضعه تعریف و تفسیر کرده‌ایم اما در پای عمل و قضاوت، لنگ لنگان از تعبیرش جا مانده‌ایم.
تند روی و لجن پراکنی و دروغ و تخریب را بد می.دانیم اما در طرفداری از جناح و افراد هم‌حزبیمان، متعصابه به هر حربه‌ای ناجوانمردانه متوسل می‌شویم.

فضای سایبر را که چرخی می‌زنی، لبالب است از اظهار نظر افرادی که بدون علم و بصیرت کافی، در کسوت یک مجتهد و معلم ظاهر می‌شوند و با حمایت یا تخریب برخی و بزرگ و کوچک نمودن برخی دیگر، هم به خود این مقضی علیهم ظلم می‌کنند و هم به مدعی شدن پوچ‌اندیشان کمک می‌کنند. افرادی که به زعم باطلشان، عدالت‌محوری نه به معنای تبیین و توضیح صحیح وضعیت موجود، بلکه به معنای زدن سران قوا و سایر نهادهای دولتی است.

انگار اکثریت غالب بر این فضا معنای بصیرت و بصیرت‌بخشی را گم کرده‌اند که به جای نیم‌نگاهی انداختن بر مسیر پیموده شده انقلاب از آغاز تا کنون و دیدن دستاوردهای آن مدام در پی پمپاژ ناامیدی به کشور هستند. قابل انکار نیست که مشکلات مدیریتی و موانع داخلی و خارجی بسیاری در کشور وجود دارد اما آیا انتقادهایمان به این نظام اسلامی، رنگ و بوی انتقاد به نظام طاغوت را به خود نگرفته است؟! انتقاد تخریب‌گرایانه و تضعیف‌کننده توام با حب و بغض شخصی چه شباهتی به انتقاد دلسوزانه برای تقویت نظام اسلامی دارد؟! اگر همه ارکان نظام جاسوس و خائن هستند، پس اساسا وجود این نظام برای چیست؟!

در این مسیر امیدی به غرب‌پرستان منافق نیست اما با دوستان انقلابی چه کنیم که بر همان روال گام بر می‌دارند؟! اگر ولایت‌مداری در تاسی همه جانبه به مقام ولایت است پس چرا در عرصه سیاسی بر خلاف منطق مولا و صحبت‌های امیدوارانه این استراتژیست قرن حرکت می‌شود ؟!

ای کاش کمی در هنگام قضاوت و انتقاد و نشر مطالب در فضای مجازی حساس تر شویم …