در روز عاشورا، دختر آبی را علم کردند و در آستانه اربعین حسینی- بزرگترین اجتماع تاریخ بشریت – رفع ممنوعیت ورود زنان به ورزشگاه را به میدان آوردند.
انگار حجاب و حواشی آن، پاشنه آشیل انقلابیون شده است که سیاست‌بازان هر بار و هر زمان خواستند، نشانه‌اش گرفتند و بازی را به نفع خود تمام کردند. آخرین نمونه‌اش همین چند سال پیش که در اوج انتخابات و در بازی انتشار عکس رئیس جمهور در کنار دخترکان بدحجاب، احساسات مذهبی انقلابیون تحریک شد و به جای پرداختن به برجام و مشکلات اقتصادی، وایِ بی اعتنایی رئیس جمهور به حکم حجاب، بازی را به نفع حریف تمام کرد… امروز در آستانه اربعین و انتخابات باز همان مساله حجاب و حواشی آن …
چرا غلیان این شور انقلابی‌گری در هنگامه بحث حجاب و بی‌حجابی، شعور همیشگی‌اش را کنار می‌زند و پیش می‌افتد؟!
اصلا شکی نیست که لزوم حفظ حجاب در جامعه اسلامی و حرمت ورود زنان به ورزشگاه، طبق فتاوی مراجع ثابت است اما چرا تا موضوع حجاب زنان و ورودشان به ورزشگاه مطرح می‌شود، به فکر موضع‌گیری و برپایی تجمعات می‌افتیم و در بسیاری موارد مثل مساله سودهای بانکی که حرام خدا علنا حلال شده است، حرکتی نمی‌بینیم؟ مگر لزوم توجه به همه فرایض دینی در جامعه اسلامی در سیطره امر به معروف و نهی از منکر نمی‌گنجد؟
شاید علت همه این برخاستن‌های هیجانی، همان مولفه زمان‌شناسی مومن است که متاسفانه گاهی پشت پرده غفلت پنهان می‌شود.
مگر نه این است که کار خوب در زمان بد، همان سرانجام شوم کار بد را پیدا می‌کند؟! پس چرا گاهی نمی‌توانیم بی‌تفاوت باشیم در زمانی که می‌دانیم توجه ما به یک امر به مثابه ذبح امر مهم‌تری تمام می‌شود؟!
همگان متفق‌القول هستند که اهتمام به امور مهم شرعی چون حجاب، نباید مهمل بماند، اما در مقام تزاحم این مهم با اهم دیگر، ارجح کدام است؟ چرا گاهی از درک اولویت‌ها عاجز می‌شویم؟
با کمی زیرکی می‌توان نقشه سیاسان را نقش بر آب کرد که این دمیدن‌های گاه و بی‌گاهشان بر طبل آزادی‌های زنان، حاشیه‌ی امنی است به منظور فرار از پاسخگویی و هدف از آن چیزی نیست جز منفعل کردن انقلابیون برای ورودشان به رفتارهای هیجانی مثل برگزاری تجمعات تا در نهایت با دو قطبی کردن جامعه در مسیری که غربگراها و لیبرال‌ها می‌خواهند، تقابلی بین جریان حزب الله با توده مردم یا قشر خاکستری جامعه ایجاد شود و با عمیق‌تر شدن شکاف بین دو این دو طیف، اتحاد و انسجام ملت را به نفع خویش از بین ببرند.
به قول دوستی در راس این نظام، رهبری است که بزرگ فکر می‌کند و برای بزرگ شدن جامعه تلاش می‌کند، همراه این مصلح شویم که درگیر حواشی حقیر و ناچیز نشویم …
