روابط غیر اخلاقی، بردگان جنسی امروز، مردان و زنان غرب‌نشینی که چنین و چنان می‌کنند، ازدواج‌های خارج از عرف بهمانی…

ترویج و تبیین موشکافانه فساد و فحشا به نام افشاگری

و باز هم همان داستان ذوق‌زدگی گروهی ناپخته برای هم‌داستانی در انتشار آنچه شنیده‌اند.

در توهم عقلانیت خوابیده در پس این افشاگری‌ها می‌مانم!

به راستی چه اندیشه‌ای توانسته مجوز تولید تصویر چنین منکراتی در ذهن خواننده را بدهد؟

چه اهدافی این رویکرد روشنگری را توجیه کرده است که چشم‌ها بر همه توالی فاسد آن بسته شده است؟

سادگی ذهن‌های پاکدامن جوانان این بوم، با چه نیتی، می‌بایست آلوده لجن زار چنین تصویرها و اوهام برخاسته از این قسم آگاهی‌بخشی باشد؟

چه توفیری است میان آن که با آهنگ شوم انحرافات اخلاقی، در پی اشاعه فساد و فحشا است و آن کس که به نام افشاگری به همان بیراهه می‌رود؟!

شاید شهوت دیده شدن!

شاید هوای شهرت!

شاید عدم عقلانیت!

و شاید… رد پای خیانت!

…

هرچه هست بماند!

اندیشه کردار خودمان را در سر بپروریم تا مروج بی اختیار هرچه می‌شنویم نباشیم!

انقلاب اسلامی، خیزش مبارکی بود که به دور از تمامی ناپختگی‌ها و ناپیراستگی‌ها، در احسن‌الزمان وقوع آن، چشم در چشم طاغوت و طغیان زمانه، سر راست کرد و حرکتی سترگ را رقم زد که توانست بر همه معادلات سیاسی جهان، چیره گردد.
قیامی که همراه با فراخوانی عمومی در تمسک و توسل به امامت قائم آل محمد و با ترجی زمینه‌سازی ظهور منجی بشریت، به پا خواست و هرچند سردمداران کفر و استثمار در وصف قائدش ازعج الشرق، حیّر الغرب و شغل العالم، را سرودند، لیکن نه داعیه خلافت و امامت از وی شنیده شد و نه سودای دعوت همگانی بر خویشتنی چنین ممدوح و مقبول.  

سر این ماندگاری و بقاء در صدق کلام صادق خاندان پیامبر علیه‌السلام عیان مانده است که شکست خیزش‌های پیش از قیام موعود را پیش بینی نمود. اما برخلاف تمامی مصداقهای به تاریخ نشسته، این انقلاب، هم‌صدایی امام و ماموم در امت ولی عصر بودن را به رخ کشید و داعی به حق آن در دعوت به اقامه امر به معروف و نهی از منکر، اجرای حدود الهی، احیای کلمه الله و امر اهل‌البیت علیهم‌السلام، ایمان و اعتقاد به وجوب صیانت از دین مبین را در سر داشت. 

 آری! چینشی چنین مستعد و بالغ و آمادگی آراسته‌ی شرایط اقدام و حضور الحاضر و قیام الحجه بوجود الناصر، این انقلاب را از انقلابهای محکوم به شکست، خارج ساخت و مصداق حدیث شریف الراد علیهم کالراد علینا و الراد علینا کالراد علی الله ساخت. 

اما سر این ماندگاری و بقاء، فصل دیگری داشت که بر سر شانه‌ی همین مردم نشست که به مصداق قالوا حسبنا الله و نعم الوکیل، سرآغاز این انقلاب با عزم ایشان بود و در تدامش این درخت سترگ امروزی با حمایت ایشان ریشه دواند و در هجوم و هراس تندبادهای تحریم و تحدید و تهدیدها همچنان تناور ماند و سرخم نکرد ….

پیامبر (ص) می‌دانست چه خواهد شد که شش ماه پایانی حیات در معرفی سه گروه، اهل بیت علیهم‌السلام، منافقین و فی قلوبهم مرض، اهتمام نموده بود…

حالا پیامبر (ص) چشم از جهان فرو بسته است و پاره پیکر، از ترس آنکه اصحاب پدرش، شوهرش را بکشند، پناهنده قبر پدر می‌شود و می‌خواهد نفرین کند، این امت را و این اصحاب را …اما به امر ولی و دست در دست علی(ع) به سوی خانه می‌شود …

فاطمه در ماموریتی الهی به بلندای تاریخ، دوباره فاطمه می‌شود؛ جدا کننده سرنوشت مدینه‌النبی از سرنوشت مدینه‌العربِ اسلام نادیده.

قیام خورشیدسان او، نه یک شیون کوتاه در سوگ پدر و نه دفاعی عاطفی از همسر، بلکه سرآغاز راهی خونین برای نجات بشریت بود. اولین رسول الهی بعدالنبی، در تبلیغ رسالت پیامبر (ص)، نه از قاسطین هراسی به دل داشت، نه از ناکثین خوف و خشیت نمود و نه از مارقین.

پرچم‌دار حریم ولایت، در آن برهه پرآشوب، با مشاهده به ثمر نشستن توطئه‌های نفوذ و نفاق و خباثت قلب‌های مریض، دادنامه‌ای از فراز قله رسالت انبایی با صدایی محمدی، ایراد نمود. خطبه‌ای که اعلام خشم و نفرت از انحراف بود و فریاد توحید و معاد و انعکاس صوت محجوریت قرآن در طاق مدینه‌النبی. خطبه‌ای که رسواکننده نفاق و کفر در جامه دین بود و صاعقه‌ای بر فرق ارزشهای جاهلیِ از خاکستر بیرون‌آمده مدینه‌العرب خطبه‌ای به مثابه بیانیه‌ی همه مستضعفین فی‌الارض….

چه غریب است بانویی که مظهر نساءنا در آیه تطهیر است و سبب نزول آیاتی متعدد از سوره انسان. چه غریب است وقتی امروز هم همه فلسفه صدور خطبه تاریخ‌سازش، منحصر در ارثیه فدک و تمام فریاد رسالتش، در بین در و دیوار خلاصه می‌شود …

چه غربت غریبی است و چه مظلومیت مضاعفی است، غریبی و مظلومی در میان دوستداران …

علی‌رغم قیل و قال چندساله رسانه‌ای در ترویج و تکثیر گفتمانی خاص از اسلام، موسوم به اسلام رحمانی، سرانجام هیبت و صولت حکمی قضایی، ردای خطیبی از تن یکی از مبلّغین نه چندان بلندپایه این تفکر، به در کرد.

گفتمانی که به حق، ترویج باطلی بود از اسلام. گفتمانی که بیشتر در جهت جلب قلوب قشری خاکستری، با جابه جایی اصول و فروع دین، تصویری التقاطی و انحرافی از دین در ظرف رحمانیت خداوندی ارائه کرد و با چینش غیر الهی معروفات و منکرات و انکار گزاره‌های مهمی از شریعت محمدی، دینی مقلب و مشوه عرضه داشت و پیروانی درخور توجه به پای منابر کشانید. گفتمانی که لباس مدارا بر قامت تساهل و سازش کرده و زمان و زمانه را بهانه‌ای برای تلویث مسلمات و محکمات دینی و القای دینی منسوخ نمود….

با این همه، در رد و تکفیر این تفکر و تحریف، بحثی نیست. در وجاهت حکم و انطباق آن با حاق قانون و شرع نیز درنگی نیست. اما تاملی در الزام این اقدام قضایی، مبانی جرم انگاری و اثبات مطلوبیت این حذف و تنزیل، لازم است!

حذف خطیبی از یک تفکر تکثیر شده در جامعه، درمان راهبردیِ کدام یک از دردهای مخاطبینِ به خطارفته‌ی این جریان است؟ چه نیازی بود در این حذف و تنزیل؟

چندین و چند سال است که گفتمان‌های مخالف، در تعقیبِ اباطیل این تفکر، به نقد برخاسته‌اند و فضای مجازی را در امتداد مسیر رقیب طی کرده‌اند و در گوش سامعین، نشسته‌اند. نقدهایی که در تقابل این تخریبها، نه تنها مجالِ در هم ریختن عقاید صواب بسیاری را سلب نمود، بلکه در جهت تکوین و تثبیت بیش از پیش آنها پیش رفت. پس چه نیازی بود در این حذف و تنزیل؟

اصلا به فرض هم که سیاست جنایی‌مان، در تصلیب بدعت‌ها و انحرافات باشد، چه معیاری در برخورد وجود دارد که برخی در بند شده و برخی از بند شده‌اند؟! اصلا در سنجه کدام ترازو، سنگینی انحطاط فکری متفکران سنجیده می‌شود؟ عالمان متهتک تهدید اسلام هستند یا جاهلان متنسک؟ تحدید کدام یک در عمل بیشتر است؟ کدام تحقیق میدانی، تخریب عقیدتی قسم اول را اثبات نموده که به دومی بی اعتنا شده ایم؟

چه بد سرنوشتی است وقتی بازخورد گزینه‌های گزینش شده، نقض می‌کند تمامی غرض هایمان‌ها را!…

#آقامیری

بی‌غیرت، بی‌حیا، بی‌دین، فاحشه، منافق، مزدور، خائن، وطن‌فروش …

واژه‌هایی منفی در فضاهای مجازی که ذهن تنها با دیدنشان هم مکدر می‌شود! صفحاتی که با خوانش ترویج دین و سیره نبوی، اسلام‌ستیزی بنیادی‌تری از بسیاری بنیان‌افکنان، در پیش‌گرفته‌اند! مربیان و مبلغانی که سرمست از نادیده انگاری پیامدهای منفی احتمالی چنین ناواژه‌هایی، معنای السابقون السابقون را به اشتباه در این وادی قذف و افترا تعبیر کرده‌اند و خود و یارانشان را به عزای اسلام نشانده‌اند! …

اصلا درست! گیریم که تمام فریادهای وااسفا اسلام هم درست. اما این قسم شیوه نهی از منکر در میان ناهیان پرمدعای امروز، در کجای کتاب مبین و سیره نبوی، چشم‌نوازی می کند؟!

ترویج بی‌محابای این همه برچسب سب‌گونه نسبت به افراد، تنها بر مبنای تبیین‌ها و تحلیل‌های شخصی، در کدام گوشه از مکتب تشیع طنازی می‌کند که این همه را فریفته است؟!

اذن کدام قاضی، قانون، شرع یا عرفی خدشه به عزت نفس و کرامت خدادای بندگان خدا را حلال شمرده است؟ استفاده ناروا از این القاب نادرخور، افاده کدام مقصود ما را می‌کند که ملکه همراهمان شده است؟

…

به راستی چرا گاهی مصداق آیاتی نورانی چون إِنَّ الَّذِینَ یُحِبُّونَ أَنْ تَشِیعَ الْفاحِشَةُ فِی الَّذِینَ آمَنُوا لَهُمْ عَذابٌ أَلِیمٌ فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ، را از خودمان دور می‌دانیم؟

بزه‌پوشی و اغماض و تسامح و تغافلی که در ازای پرده‌دری از گناهان توصیه شده است، با کدام مبنای شرعی یا جامعه شناختی ما رد می‌شود که این همه سرخوش از خوبی خودمان، گناهان دیگران را فریاد می‌زنیم؟

…

ای کاش کمی، فقط کمی، توالی فاسد چنین رویه‌ای را که به اذعان آیات الهی و اندیشمندان واقعی امروز، مکشوف شده، پیش خود مرور کنیم تا دریابیم نقش ما در وقوع برخی بی‌اخلاقی‌ها، ناهنجاری‌ها و فواحش در جامعه، نه تنها از عاملین آن کمتر نیست بلکه گاه به علت اظهارنظرهای ناروا، عامل موثرتری می‌شویم در جهت‌دهی و سوگیری این خاطئین به جانب رفتارهای همنوایانه‌ی بیشتر با عنوان برچسب خورده و هم‌چنین قبح‌زدایی بیشتر از گناه در سطح جامعه و نهایتا تغییر سبک زندگی اسلامی جامعه…

نهی منکری که خود اشاعه فحشاست

فتامل