اگر اهمیت خطیر جایگاه معلمی، زدون پرده‌های جهل و ظلمت و رهنمونی افکار به سمت معرفت و دانایی است، بی‌شک در زمانه ما تبلور این مفهوم بر قامت استاد شهیدمان، مرتضی مطهری، خواهد نشست که جهاد علمی و عملی‌اش، نه تنها در تربیت افرادی خاص، که در تعیین سرنوشت یک ملت ظهور کرد.

مجاهدی منصف و آگاه به مقتضیات زمان که در مسیر تقریب حوزه و دانشگاه و رفع بی‌اعتمادی‌های فاحش میان این دو قشر، بلندای افکارش نه به مصادره روشن‌فکران دانشگاهی آن روز درآمد و نه در پستوی حجره‌های طلبگی حوزه‌های وقت، پنهان ماند.

متفکری دین‌شناس که خرقه شاگردی استادش علامه طباطبایی چنان بر او شایسته بود که بر همان سلوک استاد، به پا خاست و علم را تنها در تسلط و تحفظ بر علوم پیشینیان، خلاصه نکرد و به مبارزه با ارتجاع و تحجر در زمینه دین و زدودن بدعتها و افکار التقاطی عقلی و فلسفی روی آورد.

معلمی زمانه شناس که با اندیشه‌ای صائب، برخلاف شیوه مرسوم، با حضور در عرصه‌های فکری و سیاسی، و با نگاه به عرصه ذهنیت جامعه، در بررسی شوائب، اشکالات و شبهات، تفکرات مکاتب وارداتی شرق و غرب را به روش علمی و متقن و بدور از تحجر و التقاط، به چالش کشید و پایه های فکری مورد نیاز جامعه اسلامی و انقلابی را تبیین نمود.

اندیشمندی نستوه و مخاطب‌شناس که به عرضه مفاهیم دینی متناسب با نیاز و استفهام مخاطب پرداخته و با تطبیق سوالات جوانان و قشر تحصیلکرده با تفکر و فلسفه اسلامی و منطق قرآنی، به اقناع اذهان پرسشگر می‌رسید و در تبیین جامعیت دین برای عامی و عارف، کم نظیر بود.

آری ! شایسته است تسمیه روز معلم به اسم او که امام خامنه‌ای در وصفش فرمود، معلمی در زیباترین وجه آن در این شخصیت متجلی و متبلور بود.

یادش گرامی و راهش استوار …